Menu

HALL OF SHAME

Ποδόσφαιρο: Ψωμιάδης, Γρανίτσας, Παππάς, Νοτιάς, Θανόπουλος, Αδαμίδης, Κασνακίδης, Δημητρέλος, Original, ΑΡΔ
Μπάσκετ: Φιλίππου, Γρανίτσας, Δρόσος, Καραμανλής, Original - Βόλεϊ: Αλεξίου, Original, ΑΡΔ

Ρέκβιεμ για έναν εφιάλτη


Ο διασυρμός της ομάδας μας στο Καυταντζόγλειο από τον Αγροτικό Αστέρα δυστυχώς δε μοιάζει παράταιρος, αλλά απόλυτα συμβατός με την κιτρινόμαυρη καθημερινότητα του 2013. Όπως πολύ σωστά παρατηρήθηκε ήδη, δε θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερος τρόπος για να αποχαιρετήσουμε τη χειρότερη χρονιά στην Ιστορία μας, παρά με άλλη μία ιστορική ξεφτίλα.

Οι προπολεμικοί τερματοφύλακες της ΑΕΚ


Ανατρέχοντας στο ένδοξο παρελθόν της ΑΕΚ, διαπιστώνουμε ότι εκτός από κορυφαίους επιθετικούς, η ομάδα μας διέθετε ανέκαθεν μεγάλης αξίας τερματοφύλακες. Τα παραδείγματα πολλά: Σορεντίνο στα μέσα της δεκαετίας του 2000, Ατματζίδης και Μήνου στα ‘90s, το δίδυμο Στεργιούδα-Χρηστίδη στη χρυσή εποχή Μπάρλου και ακόμη παλιότερα ο Στέλιος Σεραφείδης. Εδικά όμως την προπολεμική περίοδο, στην Ένωση αγωνιζόταν η αφρόκρεμα της θέσης. Από τους 6 τερματοφύλακες που υπερασπίστηκαν τα κιτρινόμαυρα δίχτυα την περίοδο 1924-1940, οι 4 έγιναν διεθνείς και μάλιστα βασικοί, ενώ οι 3 θεωρούνται ακόμη και σήμερα από πολλούς αθλητικογράφους ως οι καλύτεροι που εμφανίστηκαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Ας τους δούμε αναλυτικά.

Ο κύκλος των χαμένων ταλέντων


«Δεν υπάρχει πιο λυπηρό πράγμα στη ζωή από το ταλέντο που πάει χαμένο» προειδοποιεί το γιο του ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην ταινία «Ιστορίες του Μπρονξ». Στη σημερινή «Σταγόνα Ιστορίας» περικλείεται μια ετερόκλητη 11άδα ποδοσφαιριστών, οι οποίοι έχουν καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο των ΑΕΚτζήδων ως «χαμένα ταλέντα». Άλλοι επειδή δεν πήραν τις ευκαιρίες που τους αναλογούσαν, άλλοι γιατί αδίκησαν τον εαυτό τους και άλλοι που απλά στάθηκαν άτυχοι. Συμπεριλαμβάνονται επίσης και κάποιοι που δεν εκτιμήθηκαν σωστά από τους υπεύθυνους της ομάδας και έτσι η ΑΕΚ τους απώλεσε νωρίς, χωρίς να αξιοποιήσει τις διαπιστωμένες έμφυτες ικανότητές τους.

Κορυφαία «ονόματα» του ελληνικού βόλεϊ που πέρασαν από την ΑΕΚ


Η «ΑΕΚ της καρδιάς», η ομάδα βόλεϊ του συλλόγου μας, ξεκίνησε ουσιαστικά την ιστορική της διαδρομή μόλις το 1982. Τα περισσότερα από αυτά τα 30 χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα, τα πέρασε σε μικρότερες κατηγορίες και όχι στην Α1. Δεν κατόρθωσε επομένως να προσελκύσει κορυφαίους πετοσφαιριστές και να τους κρατήσει για πολλά χρόνια στο δυναμικό της, ώστε να φτάσουν στο σημείο να θεωρούνται «δικοί της θρύλοι». Να συμβεί δηλαδή κάτι ανάλογο με το ποδόσφαιρο (Νεστορίδης, Παπαϊωάννου, Μαύρος, Ντέμης κ.α.) ή το μπάσκετ (Αμερικάνος, Γκέκος, Χατζής κ.α.). Το ίδιο ισχύει και για το ιδρυθέν ακόμα αργότερα (1995) γυναικείο τμήμα. Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποια κορυφαία «ονόματα» του χώρου που, έστω για μικρό χρονικό διάστημα, ντύθηκαν στα κιτρινόμαυρα, κερδίζοντας μια μικρή θέση και στην ένδοξη Ιστορία της ΑΕΚ.

Το λεξικό του ΑΕΚτζή


Μετά το αφιέρωμα στα ΑΕΚτζήδικα παρατσούκλια, ήρθε η ώρα να εξετάσουμε μια σειρά από λέξεις και φράσεις που, είτε χρησιμοποιούμε συχνά στον γραπτό ή προφορικό μας λόγο ως οπαδοί της ΑΕΚ, είτε ειπώθηκαν σε μια συγκεκριμένη στιγμή της Ιστορίας μας και απέκτησαν φήμη, σημαδεύοντας την οπαδική μας κουλτούρα.


Α

ΕΚόμετρο: όργανο που εφευρέθηκε εντός του «οργανωμένου» οπαδικού κινήματος της ΑΕΚ και υπολογίζει πόσο «γνήσιος» είναι ο κάθε ΑΕΚτζής. Ενεργοποιείται από ερωτήσεις του τύπου «Έχεις πάει στην τάδε έδρα;», «Έδωσες για την Ερασιτεχνική;», «Έχεις πάει γυναικείο βόλεϊ;». Ενδεικτικά, κάποιος που έχει ταξιδέψει 10 φορές σε εκτός έδρας ματς θεωρείται περισσότερο ΑΕΚτζής από έναν που έχει πάει σε 100 εντός. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εμπνευστές του οργάνου απέφυγαν να το ονοματοδοτήσουν και έτσι η πατρότητα του όρου μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί σε κάποιον από τους χιλιάδες που αναγκάστηκαν να «απολογηθούν» για το μέγεθος της αγάπης τους για την ομάδα, συνήθως με την αποστροφή «Βγάλατε τα ΑΕΚόμετρα πάλι;»

Α

ΕΚ ουίσκι και Iron Maiden δίσκοι: Μότο της δεκαετίας του ’80 που κατάφερε να επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Πανηγυρική εξαγγελία πως ο Ενωσίτης οπαδός δεν είναι κάνας «φλώρος», αλλά «σκληρός» και «ψαγμένος». Εναλλακτικές: «ΑΕΚ κρασί και AC/DC», «ΑΕΚ μπύρες και τη ζωή μας πήρες», «ΑΕΚ χαίτη αλητεία σκέτη».

Α

ΕΚ σημαίνει επίθεση: Τρεις λέξεις που σύμφωνα με τους ΑΕΚτζήδες περικλείουν την αγωνιστική φιλοσοφία που πρέπει να εφαρμόζει ο σύλλογος. Η ΑΕΚ άλλωστε ανέκαθεν διέθετε τους ικανότερους σκόρερ της χώρας και έπαιζε θεαματικό, επιθετικό ποδόσφαιρο. Παραδόσεις τέτοιες πρέπει να τηρούνται αδιαπραγμάτευτα.

Αλλαγή, αλλαγή, όλη η ΑΕΚ Εθνική!

Οι παλιότεροι θα θυμούνται σίγουρα το ευρηματικό αυτό σύνθημα που δονούσε τη Νέα Φιλαδέλφεια τα χρόνια 1991-1994, όταν η 11άδα της Εθνικής Ομάδας απαρτιζόταν κυρίως από τους παίκτες της κυρίαρχης ΑΕΚ. Και αυτή δεν ήταν η μοναδική περίοδος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που το κιτρινόμαυρο ήταν το αγαπημένο χρώμα των ομοσπονδιακών εκλεκτόρων. Η Ένωση ανέκαθεν αποτελούσε έναν από τους βασικούς τροφοδότες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας.

Πρώτο σερβίς

Η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί της ΑΕΚ δεν έχουμε πετοσφαιρική παιδεία. Σίγουρα υπάρχει ένα ποσοστό που γνωρίζει εις βάθος τα του αθλήματος και ασχολείται σε καθημερινή βάση, οι περισσότεροι όμως, όταν παραδείγματος χάριν ακούνε για «σύστημα 5-1», ψάχνουν να βρουν πού πήγαν οι άλλοι τέσσερις. Ας το παραδεχτούμε, η πλατιά μάζα των Ενωσιτών  ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ταγμένη στο ποδόσφαιρο και δευτερευόντως στο μπάσκετ. Η κλίση αυτή δεν είναι ανεξήγητη. Η ΑΕΚ άλλωστε ιδρύθηκε το 1924 κυρίως ως ομάδα ποδοσφαίρου-μπάσκετ-στίβου. Η ιστορική διαδρομή του αντρικού τμήματος βόλεϊ ουσιαστικά ξεκίνησε το 1982 (για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά, την ίδια στιγμή ΠΑΟ και ΟΣΦΠ είχαν ήδη κατακτήσει 11 και 8 πρωταθλήματα αντιστοίχως), η δε γυναικεία ομάδα δημιουργήθηκε μόλις το 1995. Η σχέση λοιπόν του κιτρινόμαυρου λαού με το νεοϊδρυθέν τμήμα του συλλόγου, βασίστηκε όχι τόσο στο φίλαθλο αίσθημα, εν προκειμένω στην αγάπη για το άθλημα του βόλεϊ, όσο στην οπαδική κουλτούρα. Το προσωνύμιο που αποδώσαμε στην ομάδα βόλεϊ δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύγλωττο: «η ΑΕΚ της καρδιάς». Το τμήμα δηλαδή που το στηρίζεις όχι επειδή σου εγγυάται τίτλους και θέαμα, αλλά επειδή αγαπάς την ΑΕΚ και νιώθεις υπόχρεος να την ακολουθείς όπου και σε ό,τι συμμετέχει. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες που κυριαρχεί στους κόλπους των οπαδών μας το καταστροφικό ιδεολόγημα της αεκτζήδικης γνησιότητας, η καταφατική απάντηση στο ερώτημα «Έχεις πάει βόλεϊ;», αυτομάτως σε αναβαθμίζει στα υψηλότερα επίπεδα «ΑΕΚοσύνης». Ειδικά δε, αν έχεις παρευρεθεί σε ματς γυναικείας Α2, το «ΑΕΚόμετρο» τιλτάρει.

10 «σημαίες» αντιπάλων που ντύθηκαν στα κιτρινόμαυρα


Στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, τον χαρακτηρισμό «σημαία» συνηθίζουμε να τον αποδίδουμε σε παίκτες που έχουν συνδυάσει το όνομά τους με την ιστορία μιας ομάδας, είτε εξαιτίας πολυετούς διαμονής τους σ’ αυτήν, είτε εξαιτίας της δημοφιλίας τους στις τάξεις των οπαδών της. Μετακίνηση τέτοιου είδους ποδοσφαιριστών σε σύλλογο που θεωρείται «εχθρός», προκαλεί πάντα αίσθηση και αποτελεί αγαπημένο θέμα συζήτησης, διαφωνιών και εντάσεων για τους απανταχού λάτρεις της στρογγυλής θεάς. Ας θυμηθούμε, με χρονολογική σειρά, 10 παίκτες που ταυτίστηκαν με αντιπάλους της ΑΕΚ και αργότερα φόρεσαν τη φανέλα της, άλλοι προσφέροντας, άλλοι περνώντας απαρατήρητοι και άλλοι κερδίζοντας μια θέση στο κιτρινόμαυρο Hall of Fame.

London AEK FC


Διαβάζοντας τη λέξη «London», σίγουρα το μυαλό ταξιδεύει αμέσως στην αγγλική πρωτεύουσα. Παρόλο που και εκεί η καρδιά της ΑΕΚ χτυπάει δυνατά, χάρη στα παιδιά του ιστορικού club της Original, η στήλη σήμερα είναι αφιερωμένη στους ΑΕΚτζήδες ενός άλλου Λονδίνου, στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, στο Οντάριο του Καναδά.

Λονδίνο και Έλληνες στον Καναδά
Το καναδικό Λονδίνο βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της επαρχίας του Οντάριο, κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ. Θεμελιώθηκε το 1826 και ο πληθυσμός του σήμερα ανέρχεται σε περίπου 370 χιλιάδες άτομα. Στην πόλη υπάρχει από το 1936 οργανωμένη ελληνική κοινότητα.

Η μετανάστευση Ελλήνων στον Καναδά χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά κορυφώθηκε μετά τον Εμφύλιο, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Σήμερα στη βορειοαμερικανική χώρα ζούνε περίπου 215.000 άνθρωποι ελληνικής καταγωγής, εκ των οποίων οι μισοί είναι ελληνόφωνοι.

Γιώργος Αμερικάνος


Η 7η Οκτωβρίου 2013 θα μείνει στην Ιστορία ως μία μέρα πένθους για την οικογένεια της ΑΕΚ. Ο ηγέτης της Βασίλισσας τη δεκαετία του ’60 και πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων 1968, Γιώργος Αμερικάνος, έχασε την τρίχρονη μάχη που έδινε για τη ζωή του, μετά από διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί. Ένα αφιέρωμα στον μπασκετικό του βίο και τα κατορθώματά του είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορεί να αποτίσει το One love AEK στη μνήμη του κορυφαίου άσου.

Από τη Νίκαια, μέσω των γραφείων του ΠΑΟ, στην ΑΕΚ
Γιος προσφύγων από τη Μικρά Ασία, ο Γιώργος Αμερικάνος γεννήθηκε στη Νίκαια, στις 21 Δεκεμβρίου 1942. Από πολύ μικρός έδειξε την κλίση του στον αθλητισμό και ειδικά στο μπάσκετ και έτσι το 1955 υπέγραψε δελτίο στην τοπική ΧΑΝ. Στο σύλλογο της Νίκαιας με την μακρά μπασκετική παράδοση, το σπάνιο ταλέντο του δεν άργησε να αναδειχθεί. Το 1959, θεωρούμενος ως ο καλύτερος ανερχόμενος παίκτης στη χώρα, αποτέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα στους μεγάλους του ελληνικού αθλητισμού. Αν και βρέθηκε μια ανάσα από το να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, ο 17χρονος Αμερικάνος διάλεξε τελικά την ΑΕΚ. Ο μύθος θέλει τον τότε παίκτη του Δικεφάλου, Νίκο Τερκεσίδη, να παίζει τον καθοριστικό ρόλο για την πραγματοποίηση της μεγάλης μεταγραφής: η πρόταση του ΠΑΟ οικονομικά ήταν η πιο δελεαστική και ο Αμερικάνος προσήλθε στα γραφεία του Τριφυλλιού, έτοιμος να υπογράψει συμβόλαιο στους πράσινους. Εκεί έσπευσε να τον συναντήσει ο Τερκεσίδης, τον προέτρεψε να φύγει, προφασιζόμενος ότι θέλει να πάει τουαλέτα και τον έπεισε να συνεχίσει στην Ένωση, την ομάδα που υποστήριζε λόγω καταγωγής η οικογένειά του.

Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Αυτό που κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί μέχρι πέρσι, η ΑΕΚ να δίνει αγώνες στα πλαίσια της Γ’ Εθνικής Κατηγορίας, είναι πλέον και επίσημα γεγονός. Μετά από δύο παιχνίδια, ένα εκτός έδρας και ένα στο Ολυμπιακό Στάδιο, νομίζω πως έχουμε ένα πρώτο ικανοποιητικό δείγμα για να εξάγουμε κάποια ποδοσφαιρικά συμπεράσματα. Παράλληλα η επικαιρότητα τρέχει, με το γηπεδικό να βρίσκεται όπως πάντα στις επάλξεις (αυτή τη φορά ίσως και κάτι παραπάνω από μεταφορικά!).

Η κιτρινόμαυρη θεματολογία της καλοκαιρινής σεζόν

Ήταν μια αποπνικτική βραδιά του Ιουνίου, λίγες μέρες μετά τις εκλογές της Ερασιτεχνικής, όταν ο γράφων ασχολήθηκε για τελευταία φορά με θέματα της κιτρινόμαυρης επικαιρότητας. Στους δυόμισι μήνες που μεσολάβησαν, πολλά γράφτηκαν, ειπώθηκαν και συνέβησαν γύρω από την αγαπημένη μας ομάδα. Αποχαιρετώντας πλέον το καλοκαίρι, θα επιχειρήσω να συγκεντρώσω τα -κατά τη γνώμη μου- σημαντικότερα και να τα σχολιάσω, πάντα με καθαρά υποκειμενική ματιά.

Μηνάς Γκέκος


Η δεκαετία του ’80 υπήρξε μια δύσκολη εποχή, όχι μόνο για την ποδοσφαιρική ΑΕΚ, αλλά και για την αντίστοιχη μπασκετική. Η Βασίλισσα διένυε και αυτή «πέτρινα χρόνια» και η πορεία της ομοίαζε εκπληκτικά με αυτήν του ποδοσφαιρικού τμήματος: στο πρωτάθλημα πραγματοποιούσε χαμηλές πτήσεις, στην Ευρώπη αδυνατούσε να επαναλάβει τις πορείες του παρελθόντος, ενώ η μοναδική διάκριση έμελλε να έρθει στο Κύπελλο Ελλάδας. Οι ομοιότητες όμως δεν σταματούν εδώ. Όπως στο ποδόσφαιρο υπήρχε ο Θωμάς Μαύρος, ο παίκτης-σημαία που έδινε πάντα το παρόν στα δύσκολα και συσπείρωνε χάρη στο άστρο του τους οπαδούς, ανάλογη εμβληματική φιγούρα αναδείχθηκε και στις τάξεις της Βασίλισσας. Ο Μηνάς Γκέκος.

ΑΕΚτζής και μπασκετόφιλος από κούνια
Ο Γκέκος γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1959, στην ελληνική συνοικία Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης. Μαθητής του Δημοτικού ακόμα, γράφτηκε στον ομώνυμο τοπικό αθλητικό σύλλογο, όπου ασχολήθηκε με μια πλειάδα αθλημάτων: στίβο, βόλεϊ, πινγκ-πονγκ. Τελικά αυτή που τον κέρδισε ήταν η πορτοκαλί μπάλα και στην ηλικία των 12 αποφάσισε να αφοσιωθεί πλήρως στο μπάσκετ. Δύο χρόνια αργότερα, η οικογένειά του μετακόμισε στο βόρειο κομμάτι της Βασιλεύουσας. Οι Τούρκοι φίλοι με τους οποίους συναναστρεφόταν ο Μηνάς στη νέα του γειτονιά, διέκριναν το ταλέντο του και τον παρότρυναν να υπογράψει δελτίο στην ITU, μια παραδοσιακή μπασκετική ομάδα της Πόλης. Η ανέλιξή του ήταν ραγδαία: το 1975, μόλις στα 16 του, αναδείχθηκε κορυφαίος νέος παίκτης της Τουρκίας.

Φανέλα με Δικέφαλο...


Μια από τις πρώτες και πιο δύσκολες αποφάσεις που καλούνται να λάβουν οι επίδοξοι ιδρυτές μιας ποδοσφαιρικής ομάδας είναι ποια χρώματα θα χρησιμοποιηθούν στη φανέλα της. Για τους ιδρυτές της ΑΕΚ, η επιλογή αυτή ήταν ίσως το ευκολότερο ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Ένας σύλλογος γέννημα-θρέμμα της Κωνσταντινούπολης δε θα μπορούσε παρά να «ντυθεί» με κίτρινο και με μαύρο. Χρώματα που παραπέμπουν άμεσα στη βυζαντινή παράδοση και την Ορθοδοξία, αλλά έχουν και περαιτέρω συμβολική αξία: το μαύρο αντιπροσωπεύει το πένθος για την απώλεια της πάτριας γης και το κίτρινο την αισιοδοξία για ένα νέο ξεκίνημα και ένα φωτεινό μέλλον.

Στα πρώτα χρόνια ζωής της ΑΕΚ, το μαύρο επικράτησε του κίτρινου ως βασικό χρώμα της φανέλας. Οι αναμνήσεις από τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν άλλωστε ακόμα νωπές. Η κατάσταση άλλαξε στα μέσα της δεκαετίας του ’30, όταν και χρησιμοποιήθηκαν φανέλες με κιτρινόμαυρες οριζόντιες ρίγες. Το 1939, το κίτρινο αναβαθμίζεται σε κύριο χρώμα της φανέλας, το μαύρο περιορίζεται στο σορτς και ο συνδυασμός θα καθιερωθεί στη συλλογική μνήμη ως η «κλασική» εμφάνιση του συλλόγου. Μέσα στις τρεις επόμενες δεκαετίες, διαφοροποίηση από το τετριμμένο σχέδιο θα πραγματοποιηθεί ελάχιστες φορές, κυρίως για χάρη κάθετης κιτρινόμαυρης ρίγας.

Θωμάς Μαύρος


28 Οκτωβρίου 1989. Η ΑΕΚ υποδέχεται στη Νέα Φιλαδέλφεια τον Πανιώνιο. Στο 27ο λεπτό της αναμέτρησης εκτυλίσσεται μια σκηνή εκπληκτική: η ομάδα της Νέας Σμύρνης σημειώνει γκολ και οι οπαδοί του Δικεφάλου σηκώνονται όρθιοι και επευφημούν τον σκόρερ. Ποιος είναι ο ποδοσφαιριστής αυτός, που είναι ικανός να προκαλέσει τέτοια αντίδραση; Ένα σύνθημα που εξαπλώνεται από άκρη σε άκρη στην ενωσίτικη κερκίδα, ξεδιαλύνει άμεσα την απορία: «Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος, ο θεός!». Ο ανεπανάληπτος Θ(ε)ωμάς, το απόλυτο ίνδαλμα μιας ολόκληρης γενιάς ΑΕΚτζήδων, δε θα μπορούσε να λείπει από το Hall of Fame της μικρής αυτής κιτρινόμαυρης γωνιάς του διαδικτύου.


Από μικρός στα βαθιά
Ο Θωμάς Μαύρος γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1954 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του διέκρινε αμέσως την έμφυτη κλίση του στο ποδόσφαιρο και σε ηλικία 11 χρόνων, τον έγραψε στις ακαδημίες του Πανιωνίου. Η πρόοδός του στο σύλλογο της Νέας Σμύρνης ήταν ραγδαία. 15ετής βρέθηκε να προπονείται ήδη με την πρώτη ομάδα, ενώ στις 20 Σεπτεμβρίου 1970, στα 16 του, ο προπονητής του τότε, Τζο Μάλετ, του έδωσε την ευκαιρία να ντεμπουτάρει στην Α’ Εθνική. Έως το τέλος της σεζόν 1970-71 ο έφηβος στράικερ κατάφερε να κερδίσει μόνιμη θέση στη βασική ενδεκάδα, ενώ ένα χρόνο αργότερα πήρε το βάπτισμα του πυρός και με την Εθνική, σε φιλικό κόντρα στην Ολλανδία. Μέσα στην επόμενη τριετία, χάρη στα αθλητικά του προσόντα και την έφεσή του στο σκοράρισμα, καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των φιλάθλων, ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που είχε αναδείξει ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η μεταγραφή σε έναν από τους «μεγάλους» του πρωταθλήματος ήταν θέμα χρόνου.

AEK-Marseille, frères pour toujours

Μόδα των καιρών μας αποτελεί το φαινόμενο «αδελφοποίησης» οργανωμένων οπαδών ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων, με οπαδούς κάποιας αντίστοιχης του εξωτερικού. Το κριτήριο για να συναφθεί μια τέτοια σχέση είναι συνήθως οι πολιτικές πεποιθήσεις των οπαδικών οργανώσεων των δύο συλλόγων ή το ίδιο χρώμα στη φανέλα. Συχνά τέτοιου είδους «αδελφοποιήσεις» αποδεικνύονται εύθραυστες και επιφανειακές και ατονούν με το πέρασμα του χρόνου. Κόντρα σε όλα τα παραπάνω έρχεται ένας δεσμός φιλίας που βασίστηκε καθαρά στον οπαδικό αλληλοσεβασμό και η γέννησή του χρονολογείται στο μακρινό 1989. Η φιλία Original 21-Commando Ultras 84. Η φιλία ΑΕΚ-Μαρσέιγ.

Αρδολογίας το ανάγνωσμα


14 Απριλίου 2013. Μια επίλεκτη καταδρομική μονάδα πεμπτοφαλαγγιτών κατορθώνει, μετά από κόπους δύο χρόνων, να δώσει αίσιο τέλος στην αποστολή υποβιβασμού της ΑΕΚ. Πριν καν προλάβουν να αποδοκιμάσουν, να απογοητευτούν, να κλάψουν, το πρώτο πράγμα που ασυναίσθητα σκέφτονται οι απανταχού Ενωσίτες είναι ποιος θα αναλάβει να αποτελέσει τη διάδοχη κατάσταση, ποια θα είναι η «επόμενη μέρα» για την ομάδα. Δυο μήνες έχουν παρέλθει από εκείνο το μαύρο ανοιξιάτικο βράδυ και μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, νομίζω πως είναι πλέον σαφές πως το ερώτημα έχει βρει απάντηση. Η Γ.Σ. της ΠΑΕ ΑΕΚ αποφάσισε να μπει σε καθεστώς εκκαθάρισης, οι εκπρόσωποι του Δημήτρη Μελισσανίδη επικράτησαν στις εκλογές της Ερασιτεχνικής, ενώ ο ίδιος ο Τίγρης με ανακοίνωσή του, πιστοποίησε την εμπλοκή του στα κοινά του Δικεφάλου. Η «επόμενη μέρα» είναι γεγονός. Τη διανύουμε ήδη.

Και της Ρεάλ το φόβητρο έγινε τ' όνομά σου...


Δεν πρόκειται περί κούφιας μεγαλοστομίας σαν αυτές που ευδοκιμούν στους ύμνους άλλων ποδοσφαιρικών ομάδων. Το περίφημο αυτό δίστιχο, που δεσπόζει στη δεύτερη στροφή του κιτρινόμαυρου ύμνου, είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό γεγονός: τον φιλικό αγώνα ΑΕΚ-Ρεάλ Μαδρίτης το Μάιο του 1965, όταν ο Δικέφαλος αποδίδοντας εξαιρετικό ποδόσφαιρο, υποχρέωσε την πεντάκις, έως εκείνη τη στιγμή, πρωταθλήτρια Ευρώπης σε «τιμητική» ισοπαλία 3-3. Σαν να ήταν της μοίρας της γραφτό, αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που η «Βασίλισσα της Ευρώπης» υποκλίθηκε στην αντίστοιχη της Ελλάδας. Τη σεζόν 1985-86 η ΑΕΚ έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που νίκησε τους μερένχες, ενώ τον Οκτώβριο του 2002 έγινε η μοναδική ελληνική ομάδα που απέφυγε την ήττα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Μετά από τέσσερις επίσημες αναμετρήσεις μεταξύ των δύο συλλόγων, η στατιστική παρουσιάζει απόλυτη ισορροπία: από μία νίκη έκαστος και δύο ισοπαλίες.

Η ΑΕΚ στο Champions' League


Θεωρείται η δημοφιλέστερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη μετά το Μουντιάλ. Η συντριπτική πλειονότητα των κορυφαίων παικτών και των ισχυρότερων συλλόγων του κόσμου διαγωνίζεται κάθε χρόνο στα πλαίσια της. Το επίπεδο ανταγωνισμού και δυσκολίας της στα ύψη, δεδομένου πως μόλις μία φορά έχει καταφέρει νικήτρια του θεσμού να διατηρήσει τα σκήπτρα της για δεύτερη σαιζόν. Τα δε χρηματικά έπαθλα που μοιράζει στους συμμετέχοντες στο κυρίως μέρος της, τα υψηλότερα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο ποδοσφαιρικό θεσμό. Κάτι που έχει αρνητικές συνέπειες, αφού έχει δημιουργήσει και συντηρεί ανισότητες στα μεσαίας δυναμικής ευρωπαϊκά πρωταθλήματα μεταξύ όσων εξασφαλίζουν κάθε χρόνο το εισιτήριο και των υπόλοιπων μη προνομιούχων. Ο λόγος βεβαίως για το Champions' League, την εξελιγμένη εκδοχή του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης που μπήκε στη ζωή μας το 1992 και που ως οπαδοί της ΑΕΚ το γνωρίζουμε αρκετά καλά. Οκτώ φορές άλλωστε έχει συμμετάσχει η ομάδα μας στο τουρνουά των αστεριών. Ας τις θυμηθούμε μία προς μία.

Δίδυμες καπνισμένες κάννες



«ΑΕΚ σημαίνει επίθεση» συνηθίζουμε να λέμε οι ΑΕΚτζήδες, μότο που προκύπτει από το θεϊκό προνόμιο της ομάδας μας να διαθέτει σε κάθε φάση της ιστορίας της ικανούς επιθετικούς και να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο. Όταν μάλιστα οι επιθετικοί της αυτοί συνδυάζονται μεταξύ τους ως δίδυμο στη γραμμή κρούσης, παίρνει σάρκα και οστά μια δεύτερη, εξαιρετικά δημοφιλής στο βυζαντινογέννητο λαό, ρήση: «Η ισχύς εν τη Ενώσει». Ακολουθεί αφιέρωμα στα 9+1 καλύτερα επιθετικά δίδυμα που αγωνίστηκαν με την κιτρινόμαυρη φανέλα.

(*Σημ.: Η λίστα έχει καταρτιστεί με βάση τα όσα έχει διαβάσει και έχει δει σε βίντεο ή ζωντανά ο γράφων και ως εκ τούτου είναι άκρως υποκειμενική. Δεκτή οποιαδήποτε ένσταση.)

Η νίκη της 5ης Φάλαγγας και η επόμενη μέρα


Τα μεγάλα κάστρα πέφτουν από μέσα. Υπεύθυνος για την Άλωση του 1204 δεν ήταν μόνο ο πάπας Ιννοκέντιος ή ο Βενετός δόγης Δάνδολος, αλλά και ένας προδότης: ο Αλέξιος Άγγελος, ένας έκπτωτος πρίγκιπας, ο οποίος μπροστά στη φιλοδοξία του να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο, δε δίστασε να προσκαλέσει τον εχθρό μπροστά στα τείχη της Βασιλεύουσας. Η οριστική πτώση του Βυζαντίου, το Μάιο του 1453, δεν οφείλεται τόσο στην στρατιωτική ισχύ των Οθωμανών, όσο στη διχόνοια και την πλήρη ηθική εξαθλίωση της βυζαντινής κοινωνίας. Την ώρα που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και οι σύντροφοί του πέφτανε στην Πύλη του Ρωμανού, οι «Δυνατοί» της Πόλης, κλεισμένοι στους πύργους τους, επιχαίρανε: δεν ήταν υποχρεωμένοι πλέον να συνεισφέρουν οικονομικά στην άμυνα της πατρίδας. Αντιθέτως, με το νέο καθεστώς, ίσως (όπως και έγινε) να απολάμβαναν και προνόμια. Πιστεύω ακράδαντα πως η ΑΕΚ, η ομάδα με τη βαριά βυζαντινή κληρονομιά, είχε ακριβώς την ίδια μοίρα.

Βασίλισσα της Ευρώπης


«Οκτώ δευτερόλεπτα. ΑΕΚ 89, Σλάβια 82. Ο Τρόντζος παίρνει την μπάλα, κρατάει, δίνει στο Βασιλειάδη, σουτάρει, δύο, ένα και λήγει, λήγει αυτή τη στιγμή ο αγών, είμαστε πρωταθλητές (…) κλαίμε όλοι, χιλιάδες κεριά έχουν ανάψει, χιλιάδες φωτοβολίδες, βαρελότα, η ατμόσφαιρα είναι φανταστική (…) να έρχεται ο Σαπόρτα να δώσει το Κύπελλο Ευρώπης στην ομάδα μας (…) είναι η Βασίλισσα της Ευρώπης, η ΑΕΚ…». Πέρασαν ήδη 45 χρόνια από εκείνο το μαγικό βράδυ της 4ης Απριλίου 1968, όταν η ΑΕΚ έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα σε όλα τα σπορ που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο και η φωνή του Βασίλη Γεωργίου συνεχίζει να αντηχεί στα αυτιά των Ενωσιτών και να γεμίζει τις καρδιές μας με δέος και συγκίνηση. Με soundtrack την επική αυτή περιγραφή, γυρίζουμε πίσω το χρόνο για να θυμηθούμε την πορεία του Δικεφάλου προς την αιώνια δόξα.

Σκόρπιες σκέψεις για τη χειρονομία Κατίδη


Εδώ και δυο ημέρες το θέμα που κυριαρχεί στην κιτρινόμαυρη –και όχι μόνο- επικαιρότητα είναι η χειρονομία του Γιώργου Κατίδη, μετά το γκολ που σημείωσε κόντρα στη Βέροια. Επί του θέματος τοποθετήθηκαν σχεδόν άπαντες, όσοι πληροφορήθηκαν την είδηση. Ως απλός οπαδός θα προσθέσω μερικές σκόρπιες σκέψεις στις ήδη υπάρχουσες απόψεις που έχουν κατατεθεί.

Mythbuster
Πρώτα απ’ όλα και προς αποκατάσταση της έρμης της ιστορικής αλήθειας, ο χαιρετισμός «διά ζωηράς προτάσεως της δεξιάς χειρός τεταμένης με δακτύλους υψωμένους και την παλάμη εις το ύψος του δεξιού οφθαλμού» (ζητώ συγγνώμη από τα μάτια σας για την εκτρωματική «καθαρεύουσα»), δεν είναι ούτε σπαρτιατικός, ούτε δωρικός, ούτε γενικότερα αρχαιοελληνικός. Πρόκειται για έναν ακόμα αστικό μύθο εντασσόμενο στην κατηγορία «τα πάντα στον κόσμο είναι ελληνικά/αντιγραμμένα από την Αρχαία Ελλάδα». Δεν υπάρχει καμία αναφορά από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς για τέτοιου είδους χαιρετισμό, ούτε συναντάμε απεικόνισή του σε έργα τέχνης της εποχής. Λανθασμένη είναι και η εντύπωση περί ρωμαϊκής προέλευσης. Η ιστορική διαδρομή αυτού που από το 1933 ονομάζουμε «Hitlergruß», ξεκινά το 18ο αιώνα, όταν και εμφανίζεται σε ζωγραφικούς πίνακες που αναπαριστούσαν σκηνές της Αρχαίας Ρώμης, όπως ο πίνακας «Ο Όρκος των Ορατίων» του Jacques-Louis David. Δύο αιώνες αργότερα, η καλλιτεχνική αυτή επινόηση πέφτει θύμα του Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος την εντάσσει στη φασιστική ιδεολογία και τη βαφτίζει «saluto romano», θέλοντας να δημιουργήσει δεσμούς ανάμεσα στο καθεστώς του και την ρωμαϊκή παράδοση (κλασική τακτική κάθε φασίστα η διαστρέβλωση της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών και η πατριδοκαπηλία). Ο χαιρετισμός περνά σύντομα τα σύνορα της Ιταλίας και αντιγράφεται από τον Χίτλερ (επίσης κλασική η έλλειψη φαντασίας των φασιστών) ο οποίος τον καθιερώνει (μαζί με τη σβάστικα) ως το σήμα κατατεθέν του Γ’ Ράιχ. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κακοποιούμε την Ελληνική Ιστορία με τερατώδεις ανακρίβειες (περισσότερες πληροφορίες για το θέμα στο βιβλίο του Martin Winkler «Ο ρωμαϊκός χαιρετισμός. Κινηματογράφος, Ιστορία, Ιδεολογία»).

Το ντέρμπι έληξε, ο πόλεμος ξεκινά


Ο αγώνας στο Καραϊσκάκη έχει τελειώσει με νικητή τον ΟΣΦΠ, στη Βέροια η τοπική ομάδα και ο ΟΦΗ μοιράζονται από ένα βαθμό και η ΑΕΚ, πέντε αγωνιστικές πριν τη λήξη της φετινής ΣούπερΛιγδ, κατρακυλά στην 14η θέση, ένα βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Εξέλιξη, δυστυχώς, αναμενόμενη για όσους είχαν συνειδητοποιήσει εξαρχής τι σήμαινε η μη αδειοδότηση του περασμένου Μαΐου.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Το πολλάκις;
Δε χρειάζεται να είναι κανείς φιλόσοφος του ποδοσφαίρου για να διαπιστώσει σε τι σφάλματα υπέπεσε η ομάδα και δεν κατάφερε να διεκδικήσει έστω τον βαθμό. Είναι τα ίδια λάθη που διαπράττει ολόκληρη τη σαιζόν. Σαν να έχουν βαλθεί οι παίκτες μας να αποδείξουν πως η μάθηση δεν είναι κόρη της επανάληψης. Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για ένα ακόμα ιδιότυπο ρεκόρ της φετινής ΑΕΚ, πέρα από τις αρνητικές αγωνιστικές επιδόσεις: διάψευση όλων των ρητών, γνωμικών και παροιμιών του κάθε αρχαίου ατακαδόρου.

-Τα δύο γκολ που δεχόμαστε από τον στοιχηματολάγνο Αβραάμ προέρχονται από απίστευτες γκάφες των παικτών μας στην προσπάθεια αντιμετώπισης στημένων φάσεων του αντιπάλου. Ειδικά το 2-0, όπου (α) ο Χολέμπας βρίσκεται ανενόχλητος με την μπάλα στα πόδια μέσα στην περιοχή, (β) χάνει το κοντρόλ και όμως κανείς δεν πέφτει επάνω του, (γ) βγάζει μια απαράδεκτη σέντρα, την οποία κανείς δεν προσπαθεί να αποκρούσει στον αέρα, προς το δεύτερο δοκάρι, όπου (δ) ο Φέτσης μαρκάρει με την πλάτη τον Αβραάμ, πρέπει να περάσει στο πάνθεον των πιο γελοίων γκολ που έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια η Ένωση. Δεν νομίζω να υπάρχει ακόμα ΑΕΚτζής που να μην έχει καταλάβει ότι ο συγκεκριμένος τομέας αποτελεί την αχίλλειο φτέρνα μας. Και δυστυχώς δεν βλέπω να σημειώνεται βελτίωση στους εναπομείναντες αγώνες. Οι ποδοσφαιριστές μας απλά είναι ανίκανοι να μείνουν συγκεντρωμένοι, τακτικά πειθαρχημένοι και να αντιδράσουν γρήγορα. Τελεία και παύλα. Για τα επόμενα πέντε ματς γούρια, ξόρκια, προσευχές, σταύρωμα δακτύλων και ποντάρισμα στην ανικανότητα των αντίπαλων εκτελεστών στημένων φάσεων και όσων παίρνουν θέση για κεφαλιά μέσα στην περιοχή.

Γνώθι σαυτόν και μην προτρέχεις


Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Ένα αήττητο σερί έξι αγωνιστικών ήταν αρκετό για να επιδοθούμε σε μια άνευ προηγουμένου παραφιλολογία περί άνετης εισόδου στα πλέι-οφ και διεκδίκησης της εξόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Θα περίμενε κανείς ότι το πάθημα του καλοκαιριού, με την τότε διοίκηση να εξαγγέλλει ότι η ομάδα θα γα**σει τους αντιπάλους με τα πιτσιρίκια, την ίδια ώρα που οι αντίπαλοι ήταν αυτοί που αναλάμβαναν τον …ενεργητικό ρόλο, θα μας γινόταν μάθημα. Μάταια. Η σφαλιάρα στα Χανιά δικαίωσε με τον καλύτερο τρόπο την κοσμοθεωρία των αρχαίων μας προγόνων: η ύβρις στο τέλος επιφέρει την τίσιν. Η δε απότομη κατρακύλα στο μόλις +4 από τη ζώνη του υποβιβασμού, κατέδειξε για άλλη μια φορά τον πρωταρχικό στόχο με τον οποίο πρέπει να πορευτεί η ομάδα φέτος: παραμονή στην κατηγορία. Επιβίωση.

Εξ ιδίων τα αλλότρια


Η ανθυγιεινή κατάδυσή μας στο βούρκο της ερυθρόλευκης αντιαεκτζήδικης προπαγάνδας θα συνεχιστεί για ακόμα μία μέρα. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το απίστευτο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι κόκκινοι «επιστήμονες» για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αναφορικά με την κλοπή του πρωταθλήματος του 2008: «Δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται η ΑΕΚ για το πρωτάθλημα που πήρε ο Θρύλος ‘στα χαρτιά’, γιατί και εκείνη έχει πάρει ‘στα χαρτιά’  τρεις τίτλους, το 1964, το 1966 και το 1979». Η φαιδρότητα της προσπάθειας να εξισωθεί ο κάλπικος τίτλος του 2008 με τις τρεις προαναφερθείσες καθ’ όλα νόμιμες κατακτήσεις τίτλων από την ΑΕΚ θα αποδειχτεί ευθύς αμέσως.

Mythbuster: Όταν έπεσαν το δακρυγόνο και τα φώτα...


Η στήλη αναβιώνει με ένα αφιέρωμα σε δύο από τους μεγαλύτερους μύθους που έχει κατασκευάσει το γραφείο προπαγάνδας του ΟΣΦΠ, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να σπιλώσει το όνομα της ΑΕΚ και να «δικαιολογήσει» τις πάσης φύσεως ανομίες της ερυθρόλευκης ΠΑΕ, ως «ανταπόδοση» για δήθεν αδικίες που υπέστη την περίοδο 1987-1996. Αναφέρομαι στα δύο ματς ΑΕΚ-ΟΣΦΠ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 που διακόπηκαν και επαναλήφθηκαν, το ένα λόγω ρίψης δακρυγόνου και το άλλο λόγω πτώσης του ρεύματος. Ας δούμε αναλυτικότερα:

Οι ευρύτερες νίκες της ΑΕΚ στις εγχώριες διοργανώσεις

Πριν από κάθε επίσκεψη της Ξάνθης στην έδρα της ΑΕΚ, στα πλαίσια της καθιερωμένης παρουσίασης των συνολικών μεταξύ τους αποτελεσμάτων, ειδική μνεία γίνεται στη νίκη με 8-0 που είχε πετύχει ο Δικέφαλος εναντίον των Ακριτών, το Δεκέμβριο του 1989. Με αφορμή αυτήν την 8άρα, ακολουθεί μίνι-αφιέρωμα στις μεγαλύτερες σε έκταση σκορ νίκες της ΑΕΚ στις εγχώριες διοργανώσεις.

Εδώ στου δρόμου τα μισά...


Το ημερολόγιο δείχνει 1 Ιανουαρίου και ως είθισται, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις περισσότερες ΑΕΚτζήδικες ιστοσελίδες, τα αφιερώματα για τη χρονιά που πέρασε έχουν την τιμητική τους. Θεωρώ περιττό να προσθέσω στις ήδη υπάρχουσες ανασκοπήσεις, άλλη μια ανιαρή γραμμική παρουσίαση των γεγονότων του 2012, που σημάδεψαν την κιτρινόμαυρη καθημερινότητα. Αντ’ αυτού, στις γραμμές που ακολουθούν, θα παραθέσω μερικές σκόρπιες σκέψεις και εκτιμήσεις για την αγωνιστική σεζόν που βρίσκεται στο μέσον της.

«Από Διός άρξασθαι» συνήθιζαν να λένε οι αρχαίοι Έλληνες, εννοώντας ότι πάντα πρέπει να ξεκινάμε από τα πιο σημαντικά. Γι’ αυτό λοιπόν ας ξεκινήσουμε με το ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας μας, που αναμφισβήτητα αποτελεί τη μεγαλύτερη αγάπη και συνάμα τον μεγαλύτερο καημό του ΑΕΚτζή.

Οι 10 δημοφιλέστερες αναρτήσεις της εβδομάδας