Menu

HALL OF SHAME

Ποδόσφαιρο: Ψωμιάδης, Γρανίτσας, Παππάς, Νοτιάς, Θανόπουλος, Αδαμίδης, Κασνακίδης, Δημητρέλος, Original, ΑΡΔ
Μπάσκετ: Φιλίππου, Γρανίτσας, Δρόσος, Καραμανλής, Original - Βόλεϊ: Αλεξίου, Original, ΑΡΔ

Να το πάρει ο Γουαδαλκιβίρ;


Δύο βδομάδες έχουν ήδη περάσει από την απομάκρυνση του Μανόλο Χιμένεθ από την ΑΕΚ και ένα κομμάτι του ενωσίτικου λαού συνεχίζει να θρηνεί για την «απώλεια», να εκτοξεύει κατάρες εναντίον προσώπων που υποτίθεται «ροκάνιζαν» την καρέκλα του προπονητή και να πλάθει την αγιογραφία του Σεβιγιάνου. Στις τάξεις της σκεπτόμενης πλειοψηφίας των Ενωσιτών δημιουργείται λοιπόν εύλογα το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ένας προπονητής, που υπηρέτησε το σύλλογο για κάτι λιγότερο από ένα χρόνο και απέτυχε παταγωδώς, να εξυψώνεται σε τέτοιο βαθμό και να ηρωοποιείται;

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να τεκμηριώσω το χαρακτηρισμό του «αποτυχημένου». Ο κ. Χιμένεθ προσελήφθη από την ΑΕΚ ως ο άνθρωπος που σε μια δύσκολη χρονική περίοδο, περίοδο οικονομικής δυσπραγίας και αγωνιστικής κάμψης, θα έκανε τη διαφορά. Με τις ανώτερου επιπέδου προπονητικές του γνώσεις, τις οποίες ανέπτυξε σε ένα προηγμένο πρωτάθλημα, το ισπανικό. Με την εμπειρία του, την οποία αποκόμισε όντας προπονητής μιας ανταγωνιστικής ομάδας, της Σεβίλλης. Με την ικανότητά του να αναδεικνύει ταλέντα και να βελτιώνει τους νέους παίκτες, όπως φημιζόταν κατά την παρουσία του στις Ακαδημίες της Σεβίλλης. Με τις γνωριμίες του, χάρη στις οποίες θα μπορούσε να φέρει στο σύλλογο παίκτες υψηλού επιπέδου για να διευκολύνουν την ομάδα να εκπληρώσει τους στόχους της. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποτελούσε, βάσει συμβολαίου, το πιο ακριβοπληρωμένο πρόσωπο στο μισθολόγιο της ΠΑΕ.

Οι 10 δημοφιλέστερες αναρτήσεις της εβδομάδας